Prick gaat postuum uit Spelevaren

Bijna een jaar na zijn dood staat literatuurhistoricus Harry G.M. Prick (1925-2006) weer volop in de belangstelling. Het jongste nummer van De Parelduiker staat geheel in het teken van deze ‘meester van het detail’, en bij uitgeverij Vantilt verscheen de bundel Spelevaren. Van August von Platen tot Gerrit Komrij, met opstellen van Prick over, naast de in de titel genoemden, Frederik van Eeden, Willem Kloos, Louis Couperus, Stéphane Mallarmé, Hélène Swarth en Marcel Proust. Werk en allerhande parafernalia van deze auteurs en van Pricks core business, namelijk Lodewijk van Deyssel, zullen ongetwijfeld ruim vertegenwoordigd zijn in zijn bibliotheek die vandaag bij Bubb Kuyper in Haarlem onder de hamer komt.

Lodewijk van Deyssel (1864-1952) zei eens over zijn confrater Louis Couperus: ‘Ik weet zeker dat als over honderd jaar iemant met verstand van Literatuur in Nederland de geschiedenis van dézen tijd zal schrijven, hij zal schrijven dat er ook nog een mindere-rangsche feuilleton- of romanschrijver, genaamd Couperus, leefde, die in zijn jeugd echter wel wat goeds heeft gemaakt.’
Maar de geschiedenis, de Grote Ironicus, besliste anders: niet Couperus, wiens werk nog steeds gelezen, bewerkt en bestudeerd wordt, maar de voorspeller zélf dreigde op de mestvaalt van de literatuurgeschiedenis te belanden. Dat dit niet is gebeurd (en hopelijk ook niet zal gebeuren — al was het maar alleen om zijn stilistisch virtuoze kritieken) is voornamelijk te danken aan de inspanningen van Prick, die door de Meester zelf was aangewezen als zijn schatbewaarder en zich meer dan voortreffelijk van deze levensvullende taak gekweten heeft. Hij publiceerde na decennialang onderzoek naar de schier onafzienbare nalatenschap van de Tachtiger zijn tweedelige biografie (lees hier, als u wilt, mijn recensie van het eerste deel); een schitterend werk dat hopelijk beiden — meester en vazal — wel eventjes voor de vergetelheid behoedt.