Het spijt me, sorry, ik zal het niet meer doen. Ik heb vooral de laatste
twee jaar enorm retorisch en voornamelijk voor mijn eigen talig kinderachtig plezier zitten jengelen dat ik zo zielig en eenzaam was en dat iedereen me negeerde en daardoor is dat ook gebeurd: iedereen hééft me genegeerd en ik ben zielig en eenzaam geworden alsmede bitter en overtuigd dat niemand mijn wetenschappelijk gefundeerde en volstrekt unieke stukjes las. Nu ís dat ook zo, ben gekke Henkie niet, maar na het bijstellen van mijn medicatiespiegel en vooral vele liefdevolle en inhoudelijke gesprekken met psychiater E. J. de Zwart uit Oosterisp (u weet wie u bent, merci mesdemoiselles!) heb ik besloten mij ’te herpakken’ en weer normale stukje te schrijven. Werkelijk! Of ik ga het althans serieus proberen zolang de nu weer herstelde emotionele stabiliteit het permitteert.
Die stukjes zullen, aansluitend op mijn noeste arbeid aan Het Grote De Nerée Boek, nog steeds vooral over beeldende kunst gaan en aanzienlijk minder over de uitgekauwde letteren. Probleempje daarbij is wel dat deze site erg gericht is op tekst en ik zou hem graag omgooien zodat hij meer up to date is en gericht op het visuele, want hoe je het ook went of keert, lange stukken tekst, zoals ik nu aan het scheppen ben, zijn nu eenmaal te moeilijk tegenwoordig en aangezien ik dit dus niet voor Jan Fuk wil doen ga ik gewoon fatalistisch met mijn tijd mee. Dat omgooien van de site kan ik echter zelf niet, noch heb ik tijd of geld en eerdere oproepen bleven wel degelijk onbeantwoord, dus nogmaals: kent of bent u zo iemand? Bericht mij gaarne graag.
Omdat ik tevergeefs wachtte op roem en beloning in de vorm van gratis geld en knappe vrouwen hield ik van alles in de portefeuille, denkende dat ik dat dan met een grote klap zou kunnen openbaren ter zijner tijd. Onzin natuurlijk, dat zie ik nu ook.
Neem nu Otto Verhagen, over wie ik hier schreef en in het artikel ”Als Wilde en Beardsley’: Aubrey Beardsley en zijn Nederlandse navolgers’ in Lopende Vuurtjes, 2012. Daarbij beeldde ik een enkele van zijn meesterlijke werken af, zoals zijn Dorian Gray die vervolgens ook bij John Coulthart virtueel te zien was. De rest hield ik, nu ja, enkele museale depots en particuliere verzamelaars (ikzelf dus. Mocht er nog een Nederlandse Otto Verhagen-verzamelaar zijn, liefst vrouwelijk,niet weer zo’n saaie oude man, belt u mij eens op) krampachtig voor me in de hoop dat men vanzelf bij me aanklopte om een tentoonstelling over deze briljante door De Nerée en Beardsley beïnvloedde kunstenaar te cureren. Wat bezielde me in Godsnaam? We zijn in Barbarenland, niet in Frankrijk of Engeland. Oh shit, nu begin ik weer te jengelen, sorry. Maar ik heb dat wel degelijk concreet voorgesteld, maar concrete antwoorden krijg je nooit, hoewel ik toegeef dat geduld niet mijn sterkste kant is.
To the point voortaan: kent u de kunstenaar Otto Verhagen? Maakte de mooiste werken die niemand echter meer kent, ik beeld er hier diverse af ter uwer aesthetisch genoegen. De kwaliteit kan beter, maar ik heb ze natuurlijk allemaal stiekem in de loop der jaren met mijn oude smartfoon gemaakt.
[Bovenaan bericht] Zittende vrouw, 1913, Rijksprentenkabinet, Amsterdam.
[Onder met klok mee] Dorian Gray, 1924, Museum de Fundatie; Illustratie voor Van Boovens Sproken, 1919, De Fundatie; Zittend naakt, 1919, De Fundatie; Boetedoening: illustratie voor Couperus’ Psyche, 1919, Rijksprentenkabinet; Personificatie van de Nacht, 1916, Rijksprentenkabinet; Naakt meisje in berglandschap, 1915, Rijksprentenkabinet.
