Voordat de naturalist John Burroughs (1837-1921) in zijn open Ford door de omgeving van zijn buitenhuis Slabsides rondtoerde — zie daartoe onze bijdrage van 16 juni — en soms brokken maakte doordat hij teveel lette op wat hem lief was aan fauna en flora en te weinig op de mogelijkheden, en zeker tevens de onmogelijkheden, van zo’n nieuwerwets machinaal vervoermiddel op vier wielen, werden verreweg de meeste van zijn ondernemingen te voet gerealiseerd. Zo ook de wandeling, met als einddoel een picknick bij Black Creek Falls, die deze markante oude baas tesamen met vier jonge studentes van het Vassar College heeft ondernomen. Op de eerste van de twee hier bijgevoegde foto’s is te zien hoe de altijd goed gemutste John Burroughs en de dames even poseren, alvorens een gezellige dag tegemoet te gaan.
Een groot deel van al zijn tijd was John Burroughs, in gezelschap van een hond en met een verrekijker om zijn hals, te vinden in de bossen rondom Slabsides, om zo in de stilte de wereld van de natuur te kunnen observeren. Honderden zeer leesbare, want uitermate boeiende en onderhoudende, essays heeft hij afgescheiden over al hetgeen zich voor en opzij van zijn huis heeft afgespeeld. In onze huidige tijd is hij nog bekend gebleven door zijn onvermoeibare inzet voor een consistent natuurbehoud op aarde. Een van de meest prestigieuze Amerikaanse onderscheidingen voor schrijven over de natuur draagt vandaag de dag nog zijn naam.
John Burroughs ontving al zijn vrienden in dat buitengebied. Zeer velen van hen deelden zijn voorkeuren, anderen lieten zich er graag door de natuur inspireren. Ze kregen allemaal water uit de bron te drinken en werden geconfronteerd met dieren en planten, waarvan ze nog nooit eerder hadden gehoord of gelezen. Op een warme zomerdag in 1903 kwamen Theodore Roosevelt en zijn wederhelft Eleanor bij hem eten. Na afloop namen de beide heren op de veranda plaats om over hun gezamenlijke interesses een paar bomen op te zetten.
Adelaarsveer
Veel van zijn teksten schreef John Burroughs met een adelaarsveer. Hij vulde enorme hoeveelheden papier met alles wat hem inviel of waarover hij al langer ideeën had en die eindelijk eens wilde formuleren. De stapels vellen werden door een presse-papier à la nature — een plat stuk gesteente — bijeengehouden. Burroughs schreef niet alleen op daarvoor bestemde vellen papier, maar evenzeer op enveloppen en de blanco randen van kranten en, als hem dat zo uitkwam, ook op de houten wanden aan de binnenkant van zijn huis.
Niet alleen bekenden klopten aan de deur voor een praatje of andersoortig, altijd weer boeiend tijdverdrijf. Het gebeurde niet zelden dat een groep padvinders zijn hulp kwam inroepen voor het identificeren van een vogelnest. Gezien zijn natuurlijke instelling, in vrijwel alle opzichten, vond John Burroughs het nimmer een probleem om de pen dan even neer te leggen om vervolgens enige tijd met die jeugd door te brengen.
Ooit vertelde hij een groep bezoekers dat hij goed kon koken, maar “a poor houskeeper” was en hij legde ook uit hoe dat laatste was ontstaan. “I scrubbed the floor of Slabsides—once. It took me two hours, but before the floor was dry my brother Hiram walked over it with muddy shoes . . . I never laid myself open to similar temptation.”
Op de tweede foto is te zien dat John Burroughs zelfs zijn schrijftafel uit natuurlijke materialen had samengesteld.
_______________
Afbeeldingen
1. John Burroughs samen met de vier studentes, onderweg naar een aangename picknick in de natuur, goed een eeuw geleden.
2. Hier is de zelfvervaardigde schrijftafel van John Burroughs te zien met de schepper ervan op zijn plek.