In de Volkskrant recensies van twee boeken over gefrustreerde liefde in het fin de siècle:
– De geschilderde kus van Elizabeth Hickey, een biografische roman over het Weense burgermeisje Emilie Louise Flöge dat tekenles volgt bij Gustav Klimt en één van de vele minaressen van de schilder wordt. Paul Depondt: ‘Het boek is geschreven zoals je tegenwoordig dat soort boeken schrijft, in de trant van Susan Vreelands Meisje in hyacintblauw: erg vlotte dialogen, herkenbare decorstukken en rekwisieten, ook data en historische figuren, niet dom maar wel dun, en dit alles ook nog eens met smart omfloerst.’
– Proust in Love van William C. Carter. Michaël Zeeman: ‘(…) Proust in Love, is een charmant en evenwichtig betoog, waarin zonder schroom, en met als oogmerk het diepere begrip van Prousts werk en diens schrijverschap, uit de doeken wordt gedaan hoe het privéleven van de schrijver er vermoedelijk heeft uitgezien.’
Lees in ieder geval even de laatste alinea van Zeemans recensie om uw kennis van vreemdsoortige seksuele aberraties te laten bijspijkeren.
Ga naar de inhoud
Zoals ik al gedacht had: die sexuele aberratie van Proust is die over de ratten. In hoeverre dit niet apocrief genoemd moet worden, is onduidelijk. het als waarheid aannemen, lijkt in ieder geval te veel van het kwade.