Dank u. Ik wou nog een voetnoot over decadentie toevoegen: gister zag ik de eerste Emmanuelle. Een meesterlijke film, met een knetterfunky soundtrack en een groot ‘seventies’-sfeerbeeld. Wat is nu de link nu met de décadence? In de tweede helft van de film is de roodharige Emmanuelle getuige van enkele Oosterse wreedheden, doch schept daar geen genoegen in. Waar deed me dat nu direct aan denken? Juist, aan Le jardin des supplices (1899) van Octave Mirbeau, waar de roodharige Clara daar nu juist wél genoegen in schept.