Een studentikoze anekdote over Louis Couperus

Bekend is dat Henri van Booven kort na het overlijden van Louis Couperus het plan opvatte om een biografie van zijn literaire vriend te gaan schrijven. Hij had het voorrecht om vele mensen die Couperus nog gekend hebben naar anekdotes en gegevens te kunnen vragen. Ook de weduwe Couperus was wat dat betreft de ideale schrijversweduwe, die Van Booven hartelijk ontving:

‘Ben in de Steeg enkele van de rijkste dagen van mijn leven gaan zien bij Elisabeth Couperus Baud, de rampzalige weduwe. Het waren steenkoude dagen met zon. Heel veel heb ik met haar besproken voor het boek, vooral over Couperus jeugd gaf zij mij interessante dingen. Ik deed maar niets dan aantekeningen maken.’

Ook Couperus’ jeugdvriend Frans Netscher blijkt na diens overlijden aan het documenteren te zijn geslagen: in de nalatenschap van Van Booven (Van Booven Archief) bevindt zich namelijk een prachtig plakboek met vele knipsels over Couperus: ‘Van en over Louis Couperus/verzameld door/Frans Netscher/in 1923/Santpoort’ waar Van Booven bij heeft geschreven: ‘en Henri van Booven/1930’. Netscher zal het voor zijn overlijden in november 1923, kort na het heengaan van Couperus dus, aan de biograaf in spé geschonken hebben. Uit dit plakboek nu de volgende studentikoze anekdote over Couperus die mij niet direct bekend voorkwam en die verscheen in 1922 in het niet bepaald meer erg bekende Rooms-Katholiek Jong-Studentenblad.

‘Eline Vere, c’est lui‘:

‘”Au Palais des Parfums”, een der meest bezochte parfumeriewinkels van Den Haag, stapt of beter dribbelt ’n heertje binnen, dat ongeduldig en met ’n air van “dédain” de vele bezoekers met ’n kritieken blik monstert. Z’n geheele voorkomen heeft iets fatterigs, bijna verwijfd chic. Vanaf de rose geranium in z’n knoopsgat tot de keurige lakbottines.
Als eindelijk een der dames met het gewone “wat belieft u, mijnheer?”, zich tot hem wendt, klinkt ’t klagelijk, haast huilerig: “O, juffrouw, geeft u me eens gauw wat poeder! één doosje, nêe, twee doosjes, o, neen, geeft u me maar drie doosjes! Ja, juffrouw, poeder zeg ik”, en met ’n oê, die geen Duitscher hem verbetert, herhaalt hij, “drie doosjes poêder!” En dan krijgt de juffrouw een hartverscheurend verhaal te hooren over dat akelige, gure Holland, waar men z’n “teint” niet kan bewaren en dadelijk ’n ruwe huid heeft enz. enz.
“Qui est ce drôle?” vraagt een kennis van me, ’n Belg, die ’t interessante verhaal ook volgde. “‘k Weet ’t niet, ‘k zal ’t eens vragen.” “O, kent u hem niet, de zoogenaamde man met de rose geranium, de beroemde schrijver der Haagsche Post-Epigrammen? Als u z’n laatste roman leest, herkent u hem overal, want hij kleedt zich altijd volgens den door hem afgeschilderden romanheld.”
Ik dank de juffrouw voor haar inlichtingen en …. schaam me werkelijk, als ik m’n vriend moet vertellen, dat ‘ce drôle’ een onzer meest bekende moderne schrijvers, Louis Couperus is.’