Om alleszins begrijpelijke, maar niet noodzakelijk dwingende redenen oefenen sommige gemeenten blijkbaar een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op kunstenaars, die zich daar voor korte of langere tijd metterwoon vestigen. Soort zoekt soort — niets menselijks is de kunstenaar vreemd — en voor je het weet krijgt zo’n plek het predikaat ‘kunstenaarskolonie’ opgeplakt. In Nederland viel rond 1900 die eer te beurt aan Bergen in Noord-Holland, en ontstond er zoiets als een Bergense School; het Vlaamse equivalent was te lokaliseren langs de oevers van de rivier de Leie in de provincie Oost-Vlaanderen: Sint-Martens-Latem.
Eén van de beroemdste inwoners van het pittoreske dorp was de dichter Karel Van de Woestijne (1878-1929). Naar eigen zeggen bracht hij daar de ‘rijkste en pijnlijkste’ uren van zijn leven door.
Over deze voor Van de Woestijne heel vruchtbare periode verscheen onlangs een studiebundel onder redactie van Hans Vandevoorde. Een zestal essays — van onder anderen Anne Marie Musschoot en biograaf Peter Theunynck — belicht de tijd dat de dichter een ‘kluizenaarsbestaan’ in Latem leidde. Hij blijkt evenwel samen met kunstbroeders George Minne, Valerius de Saedeleer en natuurbroeder Gustave Van de Woestyne (die de puntjesloze y-spelling van zijn familienaam aanhield) midden in het artistieke en dagelijkse leven van het dorp te hebben gestaan. Ook is er aandacht voor de ontstaansgeschiedenis van Van de Woestijne’s poëzie en bevat het boek enig onbekend materiaal, zoals brieven en handschriften.
Latems Leven. Karel Van de Woestijne en Sint-Martens-Latem is een uitgave van AMVC en kost vijftien euro.