Vrijdag 31 augustus kunt u, tussen 20:45 uur en 23:50 uur via de Duits-Franse cultuurzender Arte de beide delen achtereen zien van de film Princesse Marie, welke werd geregisseerd door Benoît Jacquot — een Oostenrijks-Franse coproductie uit 2004. Het is een tweetalige versie, en de zender biedt doorgaans aan de kijkers de mogelijkheid zelf te kiezen in welke van die twee talen ze de film wensen te volgen.
Naast de Franse actrice Catherine Deneuve, als Marie Bonaparte, komen er diverse Duitse acteurs in de film voor, onder anderen is tevens de tegenwoordig in net iets te veel Duitse films voorkomende Sebastian Koch hier van de partij. Heinz Bennent speelt de rol van Sigmund Freud, diens dochter Anne Bennent is Anna Freud.
Nasynchronisatie
Deze twee acteurs komen in de beide versies met de eigen stem voor, dat wil zeggen dat ze niet door een andere, volgens de regisseur uiteraard altijd minutieus passende, stem worden nagesynchroniseerd, welke echter volgens de meeste toeschouwers altijd weer een extreme aanfluiting vormen, doordat er bijna nooit ook maar de geringste associatie met de stem van de oorspronkelijke acteur te bespeuren valt.
Er zou een wet moeten komen, die dergelijke cultuurvernietiging tegengaat. Men kan ook heel goed begrijpen waarom een wel
heel uitzonderlijke krankzinnige als die Jopie Goebbels in zijn onbedaarlijke megalomanie om ook werkelijk àlles te vermoffen, dit nasynchronisatieproces juist als een schitterende mogelijkheid zag alles en iedereen dichter bij de nazi-ontgeestelijking te brengen. “Nader, mijn Führer, tot U.”
Helaas hebben we ook in ons land, en zelfs in het begin van de éénentwintigste eeuw, een erg dolgedraaide juffrouw in het Haagse beleefd, die meende te kunnen afdwingen dat iedereen op straat met elkaar Nederlands zou gaan spreken. De associaties met de bruin-zwarte sfeer van de jaren 1933-1945 waren direct daarna dan ook in tal van opzichten, en zeer terecht, niet van de lucht. Toen had ze het uiteraard weer helemaal niet gezegd. Kortom, politici zijn, meer en meer en nog altijd weer meer, de walgelijkste leugenaars aller tijden, in alle landen ter wereld en in alle denkbare situaties: uitzonderlijk laf en vals tot op het merg. Het is de hoogste tijd een beroepsverbod voor dergelijke liederlijke lieden uit te vaardigen, en ze in overweging te geven vrijwillig in therapie te gaan, dan wel gedwongen te worden opgenomen. Immers: ernstig gevreesd moet worden dat zelfs een goed afgestemde behandeling bij vergelijkbare grootheden als Sigmund en Anna Freud plus Marie Bonaparte geen positieve invloed meer zal kunnen hebben, doordat ego’s als Euromasten — en die zijn ook in de Nederlandse politiek niet zeldzaam — niet meer te genezen zijn, en anders een behandeltijd van zo’n veertig jaar zullen vergen. In de onderhavige film zult u ze, onder meer als nazi’s, weer op het scherm zien paraderen, en dat doen ze ook als ze, machtsbelust en machtsbewust, stil zitten achter een schrijfbureau, alwaar ze hun Verwaltungswahn moeten botvieren.
Wie nog naders wil lezen over de bewuste film, wordt daartoe in staat gesteld in dit eigenste elektronische cultuurmedium, en wel op zondag 4 februari van dit jaar in een artikel over het eerste deel. Een kortere bespreking vooraf over het tweede deel is te vinden op zaterdag 10 februari.
____________
Afbeeldingen:
1. Prinses Marie Bonaparte, schrijfster en pionier der psychoanalyse in Frankrijk.
2. Anna Freud met vader Sigmund in 1913, tijdens een vakantie in de Dolomieten.