Eigen roem stinkt, maar is sowieso niet alles het najagen van wind en quite useless? U kent ons decadente credo, lieve lezers. Wij hebben ons in het laatste half jaar dan ook enkel terloops uitgelaten over de door ons gastgeconserveerde tentoonstelling over Carel de Nerée tot Babberich en Henri van Booven in het Louis Couperus Museum. Dat kostte natuurlijk enige moeite, want wij konden over maar liefst 26 werken van De Nerée beschikken, die grotendeels nimmer of vrijwel nooit zijn vertoond. Om nog maar te zwijgen over de fraaie brieven en documenten betreffende hem, Couperus en Van Booven. Wij voelden ons als een kind in een snoepwinkel. Of beter gezegd als Dorian Gray in een jongensbordeel in Londen, 1890. Of iets dergelijks decadents. Uw studeerkamerdecadent en De Nerée-biograaf in spé heeft deze werken immers ook niet dagelijks in handen. Wel stapt-ie regelmatig op de decadente yuppenbakfiets om in het land tekeningetjes te gaan bekijken. Leuk.
De tekeningen in Den Haag nu zijn, in alle bescheidenheid, goed bekeken en opgemerkt: De Telegraaf, NRC (Joyce Roodnat en Ileen Montijn), Den Haag Centraal, Pandora Magazine, De Grafiekwereld, Tableau, Museumtijdschrift, Tzum en zelfs en het écht decadente periodiek LXRY schreven over de tentoonstelling, en wisten de argeloze lezers te verrassen en ongetwijfeld enorm benieuwd te maken naar deze heel bijzondere artiest. De Volkskrant en Trouw bleven bij ons weten achter, maar je kunt niet alles hebben. En – welk ander Nederlands schrijversmuseum krijgt dat voor elkaar? – het stuk over De Nerée in La Tribune de l’Art zorgde subiet voor een stroompje Franse bezoekers naar het Haagse! Ook The Oscar Wilde Society attendeerden wij op onze Nederlandse Beardsley en die zijn nu ook fan. Hoera! Lang leve de jugendstil-revival!
Over bezoekers mochten we dus niet klagen, maar om nu toch even alle schroom laten varen: waarde lezer, de tentoonstelling is bijna afgelopen, dus als u nog niet geweest bent, gaat dat zien! En koop het boek! Komt u met een groepje van, laten we zeggen, minimaal vijf, mailt u mij dan even. Als het mij agendatechnisch lukt, wil ik graag persoonlijk rondleiden.
En om u nog nieuwsgieriger te maken dan u ongetwijfeld inmiddels bent traditiegetrouw nog een detail uit de archieven. Op deze site schreven we een bescheiden interpretatie van de eyecatcher van de tentoonstelling: De Nerées prachtige pastel van Henri van Booven uit 1900-’01. Hieronder een anekdote over de totstandkoming van het portret, dat wordt beschreven in de ongepubliceerde sleutelroman Stille wateren van Van Booven (voor details zie onze verspreide publicaties daarover). Het is hierin literair versleuteld als een Hamlet-portret:
George [De Nerée, SB] begon een middag een teekening op grof linnen. Hamlet, zelf uitzinnig, ontredderd, haast verloren, diep gegriefde Ophelia, de gebroken en geraakte, alleen latend aan de grenzen van den waanzin. De achtergrond moest purper zijn, kleur van den rouw. De toon waarin het geheel gehouden werd, een rossig overschermd asch-grijs, doffe gloed van het onwrikbaar-vastgestelde. Op Hamlets gelaat stond het drama, de duistere onherroepelijkheid voorgezegd en de trekken waren die van Rik Valentijn [Van Booven, sb]. Hij werkte, uren lang, door zijn onderwerp gegrepen. Toen kwam hem het oordeel van zijn moeder over Rik in de gedachte. Zij had gelijk, hij was goedmoedig, trouwhartig. Hij had hem aanvankelijk wel willen zien en teekenen als een heiligen San Franciscus, in gesprek met een van die godvruchtige, simpele schepselen, die hem, in vereering verzonken aanhoorden, om hem eindelijk in het klooster te volgen. Maar zóó was hij niet, die het sterke beleven wilde, en bontheid van avonturen.
Dus: gaat deze tentoonstelling zien! Deze kans krijgt u nooit meer. Nog tot en met 10 mei in het Louis Couperus Museum, Javastraat 17, Den Haag. Het museum is geopend van woensdag tot en met zondag, van 12.00 – 17.00 uur.