Gisteravond zag ik de film Don Juan (1976): de laatste film van Brigitte Bardot. Nu zult u denken: wat heeft dat met het historische fin-de-sìecle te maken? Welnu, daar misschien direct niet zo heel veel mee, maar wel met de welbekende décadence litteraire van destijds, waarover ik maar blijf berichten. Iemand moet het immers doen. De volledige titel luidt namelijk: Don Juan ou Si Don Juan était une femme… De titel zegt alles.
B.B. stort allerlei mannen in het verderf, spreekt in witty oneliners en doet ook nog tegennatuurlijke dingen met Jane Birkin (door haar associatie met Serge Gainsbourg, de Baudelaire van de twintigste eeuw als je het mij vraagt — ook zo’n modern decadent icoon). Het plot had zo geschreven kunnen worden door Rachilde (à la Monsieur Venus,1884, La Marquise de Sade, 1887 of La Jongleuse, 1900), Marcel Schwob (Vies Imaginaires, 1896) of Barbey d’Aurevilly (Les Diaboliques, 1874). De meeste filmfans vinden het niks, ik vond het dolle decadente pret!
Ga naar de inhoud