De woorden die ik weglaat voor de liefde:
geef mij een kans, voor jou word ik het einde.
Komm in den totgesagten Park und schau.
Mijn stem te mogen horen,
je blik op mijn gezicht,
waardoor ik, man en maagd,
het heiligste verlangen,
mijn lichaam naar je richt ?
Onuitsprekelijke Jeugd.
Verliefd tot op de oren.
Berg van Licht.
Ik ben jouw fantasie, ik breek je af.
Een zestienjarige in concurrentie
met hoeren, sloppen, wijken.
Verlopen trutten kijken langs mijn naakt.
In welke eeuw word ik weer zeventien?
Aanbid me, kus me, droom van mij
nog meer dan kan in de imperatief:
het mooiste van de jongste buitenkant.
Komm gib mir deine Hand.
Ik schrijf zoveel verleden, heb me lief.
Je engel ben ik, of je droomt of niet,
schenk ik je blinde ogen ochtendlicht,
veeg ik de lege glimlach van je mond.
Ik heb je aan de haak, ik ben je dood.
Mijn onvergankelijke, mooie lijf,
mijn zachte wangen, marmerwitte billen.
Kom in Mijn Doodgezegde Park en spreek:
‘Ik kan hem nooit vergeten’.
‘Komm in den totgesagten Park und schau’ is de beginregel van een gedicht van Stefan George.
De een na laatste zin van mijn gedicht is daarvan uiteraard geen letterlijke weergave.
(De) Berg van Licht vind ik de mooiste roman van Louis Couperus!
Van hem is het ‘Ik kan hem nooit vergeten’ waarmee zijn trilogie zowat wordt besloten.
‘Komm gib mir deine Hand’ is een in het Duits gezongen versie van de eerste grote hit van The Beatles.