Hier in première: een recentelijk vertaald gedicht van Oscar Wilde

Vertaalkunst
In onze bijdrage van 11 december 2009 over een bundel Engelse gedichten met Nederlandse vertaling, gerealiseerd door Cornelis W. Schoneveld, hebben we een gedicht van Oscar Wilde (1854-1900) afgedrukt in beide versies: het oorspronkelijke gedicht in het Engels, alsmede de Nederlandse versie van voornoemde samensteller/vertaler daaronder. Deze heeft mij laten weten dat hij recentelijk opnieuw een gedicht van diezelfde poëet van de Bajesballade in het Nederlands heeft overgezet en bood me tegelijkertijd de gelegenheid om die vertaling in deze elektronische cultuurkrant op te nemen. Misschien kan een nieuwe reeks Engelse gedichten met de daarbij behorende Nederlandse vertalingen de uitgever prikkelen een tweede bundel op de markt te brengen met een even zo kwalitatief hoogstaande inhoud in een net zo fraai vormgegeven boek.
Cornelis Schoneveld werkt vast wel gestaag door aan dit onderdeel van zijn levenswerk.

De zin en de daarbij behorende poëtische zinnen van Oscar Wilde zijn  na meer dan een eeuw zeker niet verouderd, hetgeen voor de meeste  poëzie van toen niet geldt, en mede daarom verzorgen wij  graag zo’n publicatie, en al helemaal binnen dit kader, aangezien de uitgever van deze site, Peter Hoffman, en deze scribent, de auteur in kwestie een warm hart toedragen, al besef ik terdege dat ik die Oscar Wilde waarschijnlijk liever buiten de directe vriendenkring zou hebben gehouden; iets dat, min of meer vanzelfsprekend, geldt voor tal van auteurs, tot en met die van heden ten dage, welke erin slagen bewondering, respect en een positief gevoel te creëren bij mij als lezer en als criticus. Zodra echter een dergelijk contact al te persoonlijk zou worden, gaan veelal andere aspecten de boventoon voeren dan het meesterschap. En of het nu gaat om een altijd aanwezig sarcasme of een dito lichtvoetigheid, een scherpslijperij van jewelste of een dwarsliggen om wille van het verstieren: dat alles komt beter tot zijn recht in het kader van een redelijk kritische afstand tot de materie dan wanneer je erin bent opgenomen.

Requiescat

Tread lightly, she is near
Under the snow,
Speak gently, she can hear
The daisies grow.
All her bright golden hair
Tarnished with rust,
She that was young and fair
Fallen to dust.
Lily-like, white as snow,
She hardly knew
She was a woman, so
Sweetly she grew.
Coffin-board, heavy stone,
Lie on her breast,
I vex my heart alone
She is at rest.
Peace, Peace, she cannot hear
Lyre or sonnet,
All my life’s buried here,
Heap earth upon it.
Avignon

Uit: Oscar Wilde, Poems, 1881

Dat zij rusten mag [1]

Stap zachtjes, zij ’s dichtbij,
Sneeuw ligt op haar,
Spreek teer, reeds groeit – hoort zij –
’t Meizoentje daar.
Zij,  nog zo jong, gezond,
Daalde tot stof,
Lokken zo glanzend blond
Dor nu en dof.
’n Lelie gelijk, sneeuwwit,
Ging haar voorbij
De vrouw als haar bezit,
Zo zoet was zij.
Kistdeksel, zware steen,
Drukken op haar,
Ik terg mijn hart alleen
Zij rust nu daar.
Zij hoort geen ode of lier,
Stop nu, O stop,
Heel mijn bestaan ligt hier,
Schep aard’ er op.

Vertaling: Cornelis W. Schoneveld

(11/11/2010, La Verdière [ca. 75 km ten zuidoosten van Avignon])

[1] Dit gedicht herdenkt Wilde’s drie jaar jongere zusje Isola, die stierf in de winter van 1867 toen Oscar twaalf jaar oud was. Wilde bezocht Avignon op zijn reis naar Italië in 1875.