Nieuws: Sander Bink hoopt er nu écht mee te stoppen.

Mijn enige goede voornemen voor 2020 is nu écht te stoppen
met schrijven voor deze website die niemand (meer) leest.
Na ruim vijftien jaar is het nu écht welletjes. Ik riep dat al eens eerder maar was twee maanden later weer terug. Klassiek gevalletje haat-liefde. Dat gebeurde in een zacht gezegd tumulteuse periode in mijn leven want ziet u, dit rond1900, mijn aandeel dan, is maar een uit de hand gelopen stomme grap, een onderdeel van een (min of meer) normaal mensenleven. Zoals ik hier, denk ik, overkom, ben ik in het echt helemaal niet en dat houd je ook niet vol. Ben een stuk normaler, bescheidener en vriendelijker, durf ik te zeggen, maar zoals ik eerder schreef heb ik mezelf vastgeschreven hier en wist en weet daar, aan die ‘decadente’ retoriek, niet meer te ontsnappen.

Ik heb aan de geest van Menno Wigman beloofd tot de duizend stukjes te gaan maar ik weet zeker dat dat niet gaat lukken. Toen was ik er mijn hoofd allang niet meer bij. Probleem is dat deze site op literatuur, op tekst, is gebaseerd en herhaalde oproepen om  me te helpen hem om te gooien naar een op beeldende kunst gerichte site niet werden beantwoord en budget om dat zomaar zelf te laten doen heb ik niet.

Deze site is tevens voor een Nederlands publiek en richt me dus op Nederlandse literatuur of de receptie van buitenlandse literatuur in Nederland maar punt is dat ik die Nederlandse literatuur al vanaf het moment dat ik er vagelijk kennis mee maakte echt drie keer niks vond. Elsschot, Multatuli, Nescio, Vondel, om te huilen zo gezapig en tweederangs. Alleen Couperus vond ik altijd wel aardig maar vooral omdat hij het bijna en soms helemaal haalde bij zijn Europese tijdgenoten. Oud nieuws, vertelde ik u al eerder. Dat houd je dus op de lange termijn niet vol. De kern van deze site is ‘wetenschappelijk’ maar een zeker enthousiasme voor het onderwerp is dus nodig, vrees ik helaas. Vraag me niet waarom, het is een raar iets. Je hoeft toch niet van een roman te houden om er over te schrijven? Dat dacht ik heel lang, en eigenlijk nog steeds, maar in de praktijk blijkt dat dus niet zo en word ik er alleen maar heel ongelukkig van.

Ik richtte me op de gekke, ‘decadente’ (onzinterm maar mensen vinden hem spannend. U vraagt, wij draaien) dingen maar ook die waren en zijn natuurlijk totaal tweederangs rommel. Qua literair gehalte dan hè, don’t get me wrong, het maakte ze cultuur-, kunst- of literairhistorisch niet minder boeiend of nuttig voor mijn grote biografie van Carel de Nerée en het onderzoek naar decadentisme, modernisme en symbolisme in Nederland rond 1900 waarvan dat de cumulatie is.

Maar ik lees Wigman (ja, dat is een Nederlands schrijver, uitzondering en regel enzo), ik lees Petrarca, Boccaccio, Murasaki Shikibu, Catullus (u denkt toch niet dat ik voor mijn genoegen nog ‘fin de siècle’ lees? Die lol is al tien jaar weg.) en lees mijn eigen stukjes terug en voel enkel schaamte over de wolligheid en domme retoriek en wou dat ik ze nooit geschreven had. Dat is niet dramatisch, maar dat is gewoon een normaal schrijfverschijnsel. Maar dat gaat nu zo ver dat ik mijn laatste vier stukken gedelete heb omdat ik ze echt te debiel vond en alleen maar wanhoop en een zwart gat voel als ik weer wat denk te moeten schrijven.
Daarnaast ben ik denk ik gewoon niet geschikt voor het vak en een te lompe en te trotse domme man ofzo. Ik erger me gewoon vooral kapot en word pissig als in een artikel mijn jarenlange De Nerée-onderzoek gewoon genegeerd wordt, er onzinnieuws over Couperus is etc. ‘Vraag het mij dan gewoon even’, denk ik dan. Super arrogant. Ik weet het. Maar dat bewijst alleen maar dat ik niet geschikt ben.

En nog een open deur, het kost zeeën van tijd en je krijgt er geen cent voor. Gelukkig verdien ik gewoon mijn geld met normaal werk, dus ook dit enkel voor goede orde want blijft debiel, dat liefdewerk oud papier (‘letterlijk’ zegt men dan tegenwoordig weer massaal).
Reuze vereerd dat ik lid mag zijn van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde maar daar moet je gewoon contributie voor betalen. Die drie tientjes maakt me niet uit, maar dat is toch vreemd, of ben ik zo vreemd?
De Komrij-prijs vereerde mij oprecht maar een aanmoedigingsprijs om meer boeken te maken waar geen geldbedrag aan verbonden is? Wat denk je nu zelf? Dat ze hier en bij de uitgever uit de lucht vallen?
Ik heb als bekend voor dit alles ook helemaal geen tijd, ik moet namelijk eindelijk die verdraaide De Nerée-biografie/proefschrift eens aftikken en een Nederlands museum zo gek krijgen  over een jaar of twee, drie, een grote tentoonstelling aan hem te wijden maar daar heb je ook een dagtaak aan want niemand wil dat. Eng. Moeilijk. Terwijl ik daar dus wél serieus mee bezig ben in plaats van die onderbroekenlol hier, waar ik nu echt te oud voor ben.

Tenslotte is dit dus maar een deel van mijn suffe leventje en besteed ik mijn tijd liever aan van mijn overjarige skateboardje donderen (wat vele malen opwindender en bevredigender is dan welk stukje tikken dan ook) en hangen met da rocknroll-homies.
Met vragen, opmerkingen en advies betreffende de beeldende kunsten en literatuur van rond 1900 weet u me te vinden (sjbink@hotmail.com) en de K.B. heeft alles hier keurig digitaal bewaard voor de eeuwigheid maar nu ben ik hopelijk écht loesoe hier hoor. Toedeloeties!