‘Peladanomanie’

Op deze mij onbekende term stuitte ik zojuist in een bespreking van de roman De Veilingmeester van Walter van den Broeck (Boekenpost, mei/juni 2008). Het woord refereert uiteraard aan de hier al eens aangestipte Joséphin Péladan en kan — volgens die ene site waarop de term te vinden is — als volgt worden gedefinieerd:

“Péladanomanie is een term die in bibiofiele kringen wordt gehanteerd voor een bijna pathologische verzamelwoede van boeken en parafernalia van de Péladandynastie, voornamelijk dan van Joséphin Péladan.
Deze Péladanomanie heeft tot gevolg dat vele Péladanverzamelaars er een privé-museum over Péladan op nahouden, waarbij ze bepaalde titels in alle verschillende edities en op alle verschillende soorten papier verzamelen.
Op veilingen worden deze werken, net zoals zijn brieven, foto’s en andere documenten, verhandeld voor prijzen die buiten het bereik liggen van de gewone lezer of bestudeerder van zijn werken. Het gevolg is dat het moeilijk wordt om alle teksten van deze auteur in handen te krijgen.
Een bijkomend probleem is dat een aantal van zijn werken in kleine oplage werden gedrukt (350 tot 500 exemplaren) terwijl de Péladanomanen op enkele duizenden in de wereld worden geschat.
Wanneer andere auteurs op de boekenveilingen onrealistisch hoge prijzen halen, wordt bij uitbreiding van het begrip ook vaak over Péladanomanie gesproken, hoewel deze boeken niets met Péladan te maken hebben.”

Dit verklaart wel waarom – door mij begeerde – handschriften en opdrachtexemplaren altijd zo duur zijn. Ik begeer hem dus ook. Ik lees hem weinig, kom er niet door heen, maar neem die enkele vroege druk die ik van hem heb regelmatig in handen om het te bewonderen. Ik ben Peladanomaan.