Het vorige artikel bood een brede schets van het neo-decadentisme als literatuuropvatting en levenshouding, alsook een beeld van de literair-historische context. In het volgende artikel ga ik over tot een bespreking van Van Bruggens cyclus ‘De Combourg Sonnetten’ uit 1974. […]
Verandering van spijs doet eten. Tussen de artikeltjes over André de Ridder door presenteer ik u, lezers van deze fijne webpagina, het eerste van twee artikels over een gedichtencyclus van Nikolaas Jan Karel van Bruggen (1938-1991), beter bekend als Nic van Bruggen. ‘Wat? Een post-experimenteel op rond1900!?’ roept u nu natuurlijk. U kan zich mijn verbazing dan ook voorstellen toen ik tijdens het herlezen van deze zogenaamde pink poet (afgekort als pp, dus: Nic van Bruggen pp) een cyclus ontdekte die een grote gelijkenis vertoont met de precieuze poëzie uit de laat-negentiende, vroeg-twintigste eeuw. In plaats van de ‘woordpap’ die deze experimentele generatie doorgaans serveert, om eventjes listig Paul de Vree te citeren. […]
Vandaag is het honderdnegentien jaar geleden dat in de Drentse gemeente Smilde Carolina Lea de Haan, de zuster van Jacob Israël de Haan, werd geboren. Zij groeide op te Zaandam in een Joods gezin. Als Carry van Bruggen zou zij zich ontwikkelen tot een schrijfster van naam en faam. Voor het Handelsblad schreef ze een rubriek Van het platteland. Als auteur van romans — Eva, De verlatene, Het huisje aan de sloot e.v.a., alsmede van essays — Prometheus (1919) en Hedendaags fetischisme (1925). Zij publiceerde ook onder pseudoniemen, waarvan Justine Abbing nog wel haar bekendste schuilnaam is.
Het klassieke voorbeeld van de symbolistische stadsvoorstelling is te vinden in de roman Bruges-la-Morte van George Rodenbach (1855-1898) uit 1892 waarin een verstild, uitgestorven, doods Brugge als decor dient voor het heftige verdriet dat de protagonist heeft over het verliezen van zijn geliefde dame. […]
[Gastbijdrage door Hans Wijgergangs] De naam van de Nederlands-Duitse kunstenaar Franz Melchers (1868-1944) is op deze blog enkel terloops genoemd. Voor de liefhebber van kunst uit het fin de siècle vormt zijn naam nog steeds een vraagteken in de mêlee van kunstenaars uit dezelfde categorie , van wie leven en werk de moeite waard zijn, … Lees verder “Over de kunstenaar Franz Melchers en over de eerste vrouwelijke journalist van De Telegraaf.”
Dames, heren, alsmede burgers en buitenlui, proletariërs en aristocraten, welkom bij ons 573ste rond1900-bericht. Een bericht dat een volstrekte uitzondering gaat zijn, aangezien het ‘persoonlijk’ wordt. We know, het is iets verschrikkelijks, en we zullen het hierna hopelijk nimmer meer doen. We schakelen zelfs even over van de majesteitelijke-decadente pluraal naar de ik-vorm die het … Lees verder “Van en over een uitzonderlijke decadente oproep.”
Oh koorts, heerlijke koorts! Rood eindeloos-diep ravijn van genotsvolle smart! Paul van Ostaijen dacht er hetzelfde over toen hij in oktober 1917 het gedicht ‘Koorts’ schreef, voor de cyclus ‘Ik en de stad’ in zijn bundel Het Sienjaal (1918). In ‘Ik en de stad’ in dezelfde bundel ook de práchtige versjes ‘Koffiehuis’, ‘James Ensor’, ‘Marcel … Lees verder “‘La fièvre, oh la fièvre!’ – Paul van Ostaijens ‘Koorts’ (1917)”
Welkom bij aflevering numero drie van Droomkunst. Vandaag gaan wij wat keuvelen over enkele wonderlijke dwarsverbanden en overeenkomsten naar aanleiding van enkele in de Droomkunsttentoonstelling geëxposeerde werken van Jacob Bendien. Bendien, zie ook de catalogus p. 17, behoort tot dat select groepje Nederlands kunstenaars dat ‘bezielde’ vroege abstracte werken maakte. Kunstbroeders waren bijvoorbeeld Herman Gouwe … Lees verder “Droomkunst (3): Over Jacob Bendien en De Nerée”
En wederom zouden wij met Prediker kunnen opnenen: er is niets nieuws onder de zon. Zou Couperus hebben gedacht dat hij 90 jaar na zijn dood meer aandacht zou krijgen van de Nederlandse geletterde bevolking dan ooit tevoren? Is er dan niks nieuws, is er niet iets voor in de plaats gekomen? Nee, natuurlijk niet, dat weet … Lees verder “Naar een Voorzichtige Nieuwe Jugendstil Revival in 2014”
Het sneeuwde in Venetië. Traag schommelend, als teruggezogen door den Noord-Oosten-wind, die over de koppen der huizen heensneed, daalde de sneeuw, als donzige veêrvlokken, rijzend en dalend op den adem van een spelend kind. En de donkere winkelkasten schenen donkerder en verder achter het kringelende netwerk van witte vlokken, met wijde mazen, dat brokkelend neerviel … Lees verder “Jac. van Looy — Een dag met sneeuw (1885)”
