Na bijna honderd jaar zo goed als vergeten te zijn, is een van ‘onze’ fascinerendste, decadente, Beardsley-esque kunstenaars Joseph René Gockinga weer even, althans virtueel, wakker gekust. Op het fraaie blog van John Coulthart wordt zijn werk, en dat van Otto Verhagen en De Nerée, met open en enthousiaste armen ontvangen:
As for Gockinga’s drawing, it’s a lot more faithful to Beardsley’s early style (complete with phallic extrusions) than the poor Nichols fakes that appeared in 1919. If you want a successful forgery it’s always best to find someone with talent.
Een van zijn lezers reageert opgetogen:
John please stop posting such excellent shit, I am starting to visit your blog as often as DeviantArt. I am beginning to feel like I am stalking you.
De vanzelfsprekendheid waarmee deze in Nederland verwaarloosde kunstenaars in deze artikelen gewaardeerd worden is uiteraard verheugend en zegt, als we even zo bitter en persoonlijk mogen zijn, ook wel iets over onze kille, a-artistieke kikkerlandje.
Hoe het ook zij, wij laten ons niet ontmoedigen en speuren vlijtig door naar leven en werk van Gockinga. Over dat leven is vrijwel niets te vinden, en van zijn werk zijn mij vooralsnog niet meer dan misschien vijfentwintig tekeningen, schilderijen en illustraties bekend. Daarvan hebben we er minder dan vijf fysiek weten te lokaliseren. Van dat mini-oeuvre zijn er vervolgens zestien in de ons interesserende Beardsley-De Nerée-stijl vervaardigd. Aan deze zestien kunnen nu echter nog twee werkjes worden toegevoegd, waardoor we op een oeuvre van maar liefst achttien werken komen: reuze decadent natuurlijk, zo’n volstrekt mysterieus, verloren oeuvre!
Naast gegevens over Gockinga bleven we namelijk ook speuren naar het allicht nog obscuurder, want volstrekt verdwenen Beardsley-esque werk van Breugel Douglas. Toen we onlangs in de Cadetten-Almanak van de Koninklijke Militaire Academie en Cadettenschool voor 1916 bladerde en daar twee typische zwartwittekeningen aantroffen, meenden we aanvankelijk een eerste bewijs van dat oeuvre te hebben gevonden; Breugel Douglas, twintig jaar in 1916, zou immers de politiek en de diplomatie ingaan en zeker onder de wapenen hebben gemoeten. Van hem echter geen speur te vinden in de Almanak.
Wie vinden wij echter in de lijst ‘Infanterie – Tweede Studiejaar’? Juist ja: ‘Gockinga, J.R., Johannes Vijghstraat 20, Nijmegen.’ De twee Beardsley-esque tekeningen uit de Almanak, waarvan een als illustratie dient bij een ietwat baldadig theaterbezoek, kunnen aldus met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan cadet Gockinga worden toegeschreven. Gezegd moet worden dat het niet zijn sterkste en meest verfijnde tekeningen zijn, maar welke kunstenaar is er nu in staat zijn beste werk te maken gemobiliseerd in de kazerne, wachtende op een mogelijke oorlog en eventueel voortijdige dood? Ik bedoel maar. Ook weer enorme decadente omstandigheden natuurlijk.
Het gaat hier dus om Casper baron van Breugel Douglas (1896-1982), laatstelijk ambassadeur te Moskou, was de laatste mannelijke telg; zijn dochter, jkvr. Vera van Breugel Douglas (1929), is de laatste van deze tak en trouwde in 1951 met de Peruaanse ambassadeur Felipe Tuleda y Barreda (1915), ouders van Francisco Tudela van Breugel-Douglas (1955), eerste vicepresident (2000) onder de Peruaanse president Alberto Fujimori.
PB
Hallo , de Gockinga waar jullie na op zoek zijn , schilderde hij in Amsterdam?
Zoja, bij schoonfamilie in den haag stonden toen schilderijen van hem opgeslagen.
Mijn schoonvader heeft ook nog eens model gestaan(zittend op een hobbelpaard).
Nu hangt er nog een schilderij bij hun aan de muur van hem.
Ben benieuwd of we over het zelfde persoon gaat!
Gr Ben
Hallo , de Gockinga waar jullie na op zoek zijn , schilderde hij in Amsterdam?
Zoja, bij schoonfamilie in den haag stonden toen schilderijen van hem opgeslagen.
Mijn schoonvader heeft ook nog eens model gestaan(zittend op een hobbelpaard).
Nu hangt er nog een schilderij bij hun aan de muur van hem.
Ben benieuwd of we over het zelfde persoon gaat!
Gr Ben