Op de invloed die Jan Toorop heeft gehad op zijn artistieke tijdgenoten en nakomers heb ik absoluut geen volledig zicht. Wel heb ik in alle bescheidenheid een zwak zintuigje voor epigonen en minder getalenteerde navolgers.
De grauwe landschappen van Henri van Daalhoff (1867-1953) kom je haast op elke inboedelveiling tegen, bij wijze van spreken. Ik vind die meestal niet mooi. Minder bekend zijn allicht zijn vroege, symbolistische werken. Díe spreken mij dan weer wel erg aan. Ik vraag mij overigens af of deze te zien zijn geweest op de dubbelexpositie met onze held Carel de Nerée, die in 1913 plaatsvond in Den Haag. En zal Daalhoff De Nerée tijdens diens leven wel eens ontmoet hebben? Ik ben daar nog niet achter. Hoe dan ook, hij hield al snel op met het werken in de symbolistische trant. Wel maakte hij later nog een enkele uitstapje, zoals het hier getoonde Thorn Prikker-achtige De grote passie uit 1911. Het was een beetje te duidelijk waar hij de boter haalde. Johan Thorn Prikker schrijft in april 1893 aan Henri Borel: ‘Daalhoff exposeerde in Rotterdam de vreeselijkste namakerijen van Toorop en mij.’ (geciteerd naar Kunstenaren der idee, p. 121). Het hier afgebeelde De drie maagden van Daalhoff is wel een wel heel schaamteloos geval van Toorop-epigonisme, tot in de titel toe (cf. Toorops beroemde De drie bruiden). Maar oordeelt u zelf.
