Van en over de griezelige en perverse maar onvindbare tekenkunst van Bettina Jacometti

Hoewel we de meeste onderzoeksreeksen hier een stille onaangekondigde
dood laten sterven zijn sommige daarentegen nimmer af en worden al even stilletjes voortgezet. Persoonlijk vond, vind, ik de leukste kunsthistorische reeks hier het onderzoek naar naar Aubrey Beardsley in Nederland waarvan u de resultaten op deze fenomenaal mooie website heeft kunnen lezen en op ouderwets gedrukt papier.
Op een klein mankement aan die reeks werd ik, traditioneel foute blanke 40+ machoman, onlangs geattendeerd toen ik met Stella Bergsma in de kroeg zat. Stella, zowel zeer kunsthistorisch onderlegd en een verfijnde geest als eindelijk bereid met mij alcoholvrij bier te hijsen, merkte op dat er ‘verdomme helemaal geen vrouwen in die reeks te vinden zijn.’
Goed punt Stellaatje! Waar zijn de decadente tekenchickies?! Geen idee, ik kwam ze simpelweg nog niet tegen totdat ik vorige week in het kader van mijn De Nerée-onderzoek stuitte op zo’n Betty. Letterlijk. Dat is fijn, want ik ben dol op vrouwen, zeker als ze een beetje artistiek zijn en nog niet door iedereen bekeken en overbekend. Klein probleempje is dat deze dame wel erg moeilijk benaderbaar is.
Het betreft ene Bettina Jacometti over wie de N.R.C. op 23 december 1927 opmerkt naar aanleiding van een tentoonstelling van De Amsterdamse Ateliers voor Binnenhuiskunst:

Bettina Jacometti zoekt het karakter harer figuren in een enkele vaste lijn weer te geven. Zij toont zich verwant aan Aubrey Beardsley, aan de Nerée tot Babberich. Ook deze beiden vonden de expressie in de lijn, in zuiver zwart en wit. En het griezelige, het perverse van den laatste zien wij eveneens in sommige teekeningen van Bettina Jacometti terug, waar zij met een verfijnd genoegen door ornamentatie enkele lichaamsdeelen accentueert. Dat zij echter wel iets eigens in haar werk weet te geven, toont zij met eenige portretten, die door de juiste lijn zeer expressief geworden zijn. Ook een Nonnetje is wel typeerend en daarbij fijn van lijn en kleur, evenals een geestig Troubadourtje.

Most interesting, my dear Watson! Die De Nerée- en Beardsley-achtige tekeningen zouden wij graag zien. Maar waar zijn die? Geen spoor van te vinden en van het kunstenaarschap van die hele Jacometti sowieso niet. Wij konden nog net vinden dat zij in 1892 is geboren en via Delpher dat zij, net als Stella, anarchistische neigingen had. Maar was zij Hollands of Italiaans? In dat laatste geval valt zij buiten het Beardsley in Holland-onderzoek maar blijft de vermeende invloed van De Nerée even onderzoekswaardig. Zij is geboren in 1892 en dus van dezelfde kunstenaarsgeneratie als Otto Verhagen en René Gockinga en zal evenals zij De Nerée’s werk kennen van de eerste postume tentoonstellingen vanaf 1910.
Wellicht kijk ik als immer met mijn neus maar wie o wie heeft ooit dit werk gezien? Of bent u haar achterkleindochter en heeft u vanavond niets te doen? Belt of mailt u mij. Bij voorbaat dank!

Afbeelding: Carel de Nerée Variatie op The Climax, 1900-’01, Museum Arnhem.