MIST
Dees dag is als een moede man
Die langs een strate, grijs en stil,
Zijn droefenis niet kroppen kan
Maar toch niet schreien wil.
Over de mulle wegen zweeft
Een waas van onverschilligheid . . .
Vrouw die zich zonder liefde geeft
En heengaan zonder spijt.
Daar zeeft wat zonne-lichternis
Door ’t miezerige mist-gordijn . . . :
En ziel die niet zó treurig is
Maar toch niet blij kan zijn.
‘k Ben bang dat ik eens zelve word
Gelijk dees overtrokken dag:
Een kind dat nimmer tegenmort
Maar nooit meer zingen mag.
__________
Alice Nahon (1896-1933)
Uit: Op Zachte Vooizekens (1921)