MARS
Parfois un caprice te prends,
Méchante amie, et tu me boudes,
Et sur le balcon tu t’accoude
Malgré l’eau qui tombe à torrent
Mais, vois-tu! Mars avec ses grêles
A qui succède un gai soleil,
Chère boudeuse, est tout pareil
A nos fugitives querelles.
Tels ces oiseaux, pauvres petits,
Sous son fronton, pendant l’averse,
Et telle ta bouche perverse
Où des sourires sont blottis.
Vienne un rayon, et, la première,
Tu tourneras vers moi les yeux,
Et les oiselets tout joyeux
S’envoleront dans la lumière
FRANÇOIS JOACHIM ÉDOUARD COPPÉE (1842-1908).
Uit: Les Mois (ca. 1878), opgenomen in dl. 3 (van de 6) Poésies (1864-1905).
(Zie ook De zomer bezongen (6) op donderdag 27 juli voor Juillet van dezelfde auteur en De zomer bezongen (7) op zondag 27 augustus voor Août, en De herfst bezongen (1) op dinsdag 31 oktober voor Octobre, en 8 februari 2007 voor Février.)
Beste Hein Wallisch
Waren er eind negentiende eeuw eigenlijk ook andere Franse dichters dan de volstrekt triviale en terecht vergeten Coppee?
Met vriendelijke groet
Laurens
Als u even de moeite neemt om andere artikelen, c.q. bijdragen, onder het hoofdstuk Buitenlandse Literatuur op dit weblog te bekijken, dan vindt u een antwoord op die vraag, en kunt u niet alleen Franse, maar ook Duitstalige en Engelstalige dichters van het fin de siècle tegenkomen, en niet te vergeten Carmen Sylva. Maar misschien leest u slecht of gewoon te snel of te onzorgvuldig…. Mijn juiste voornaam is u bij die vorm van lezen immers ook ontschoten, evenals de precieze spelling van de familienaam van die door u gewraakte dichter. (*)
In ieder geval komt François Coppée, speciaal voor u èn de uwen, alsmede voor al die vele honderden overige lezers van onze onnavolgbare, elektronische kunstenkrant, in april of mei, hier toch nog weer aan bod. Met eventueel gefronste wenkbrauwen en de lippen stijf opeen moet u dan maar door die trivialiteit heen bijten en, zo nodig artificieel, enige vergetelheid construeren.
U kunt het een klein beetje vergelijken met een bepaalde regering: men heeft geen waardering voor de triviale en overjarige waspoppen, die samen trachten zo’n kabinet te dragen, maar toch duiken de meesten volkomen onverhoeds weer op. Daar moet men dan maar mee leven.
Ook in de muziekpraktijk komen ongewenste elementen voor, al is het voorbeeld, dat ik hier aanhaal, van een geheel ander kaliber dan de door u, in verhouding heel mild, gewraakte werken van onze François Coppée — vrijwel alle vergelijkingen gaan nu eenmaal mank, helemaal in het kader van de Vrije Associatie, die tevens in deze kolommen nog wel eens opgeld wil doen.
Ik doel op de meest abjecte compositie uit de twintigste eeuw, het in nazi-Duitsland geconcipieerde, ranzigst denkbare, moffenproduct van Carl Orff: Carmina Burana. Nog steeds wordt dit in liederlijkheid niet meer te overstijgen, hersenaantastende en dito verwekende, collaps bevorderende, geesteszwakte en zenuwziekte veroorzakende, gedram veelvuldig door vooraanstaande gezelschappen uitgevoerd, ondanks het feit dat het een gruwelijk samenraapsel is van alles wat in muziek maar fout kan zijn, en zodanig onder elke maat is dat het eigenlijk alle eraan bestede woorden ook nu nog vuil maakt. De pianiste Elly Ney maakte de tweede uitvoering in oorlogstijd mee en was verbijsterd. Reeds enkele minuten na aanvang stond ze op en riep zij luidkeels: “Kulturschande!” Zelfs de nazi-bons, die naast haar zat, stemde ermee in, en samen verlieten zij het gebeuren. Waarvan akte.
Toch blijven gerenommeerde instituten dit Monster-zonder-waarde uitvoeren, en wordt er veel tijd, energie en ook geld, gestoken in iets dat zelfs de geringst denkbare fractie van al die moeite niet waard is. (Eigenlijk ook deze regels niet, maar ja, wij, van deze krant hebben niet alleen een — in meer dan één opzicht — onderhoudende, doch tevens een waarschuwende functie.)
Ergo: als u iets in deze webkrant tegenkomt dat u niet bevalt, slaat u het dan gewoon over. Wij zullen echter blijven trachten zo veelzijdig mogelijk te zijn, opdat ook u iets, en hopelijk meer, zult tegenkomen dat u wel bevalt.
(*) KLEINE OORZAKEN, GROTE GEVOLGEN
Dit lijkt wel kommaneuken, maar stel nu dat iemand de laatste letter van uw voornaam weglaat, dan heeft u ongevraagd een geslachtsverandering ondergaan, en dat willen we toch niet? En denkt u eens aan onderdelen van de overzetting van de Bijbel waarbij de vertalers een klein haaltje boven een Hebreeuwse letter (een soort puntje op de i, zeg maar) over het hoofd hebben gezien: vele eeuwen lang zijn we als gevolg daarvan opgezadeld met het onwijze verhaal dat er sprinkhanen zouden zijn geconsumeerd, maar het gaat om johannesbrood, ook bekend als carob(b)e.
Eens in de zoveel jaren vindt een pennenlikker opnieuw het wiel uit en komt dit feit weer in een krant als Nieuws. Toch is het in de jongste Nederlandse Bijbel-‘vertaling’ bij sprinkhanen gebleven. Een ongeluk zit soms in een heel klein haaltje. Een haaltje echter dat in tal van gevallen de kwalificatie Affectieve Preoccupatie verdient.