‘Chez lui, pas de vaches, pas de canaux, pas de watergangs, pas de marines, pas de femme au pot de lait, pas de ciels immenses dominant une bataille navale, pas de moulins se reflétant dans l’eau, aucun intérieur d’église, aucune maison proprette, pas d’horizontales et de verticales noires, pas de tournesols, mais des visages de fées, de sorcières, des faunes, des fleurs vénéneuses et des fleurs de givre, des violets et des ors, des flexuosités noires, des tétins turgescents.’ Op het blog Flandres-Hollande een uitvoerig, Franstalig verhaal over Carel de Nerée tot Babberich.
‘Chez lui, pas de vaches, pas de canaux, pas de watergangs, pas de marines, pas de femme au pot de lait, pas de ciels immenses dominant une bataille navale, pas de moulins se reflétant dans l’eau, aucun intérieur d’église, aucune maison proprette, pas d’horizontales et de verticales noires, pas de tournesols, mais des visages de fées, de sorcières, des faunes, des fleurs vénéneuses et des fleurs de givre, des violets et des ors, des flexuosités noires, des tétins turgescents.’ Op het blog Flandres-Hollande een uitvoerig, Franstalig verhaal over Carel de Nerée tot Babberich.
Congo viert dit jaar zijn vijftigjarige onafhankelijkheid. Bij Congo denken we in de eerste plaats aan Joseph Conrad en zijn indrukwekkende classic Heart of Darkness. Maar ook de Nederlandse evenknie, Tropenwee van Henri van Booven, is de moeite waard. […]
Congo viert dit jaar zijn vijftigjarige onafhankelijkheid. Bij Congo denken we in de eerste plaats aan Joseph Conrad en zijn indrukwekkende classic Heart of Darkness. Maar ook de Nederlandse evenknie, Tropenwee van Henri van Booven, is de moeite waard. […]
Beeldend kunstenaar Rene Gockinga (1893-1962) was zonder meer de beste Nederlandse navolger van Aubrey Beardsley en De Nerée tot Babberich. De vraag is alleen: waar zijn al die verfijnde tekeningen toch gebleven? […]
Beeldend kunstenaar Rene Gockinga (1893-1962) was zonder meer de beste Nederlandse navolger van Aubrey Beardsley en De Nerée tot Babberich. De vraag is alleen: waar zijn al die verfijnde tekeningen toch gebleven? […]
Aangezien de gemeente Den Haag geen enkele interesse toont voor het veelbesproken woonhuis van Couperus, zal het uiteindelijk wel in particuliere handen komen. Maar het statige pand in de Surinamestraat is niet het enige schrijvershuis dat te koop staat. In Italië, regio Campania, wacht het voormalige onderkomen van de Franse aristocraat, schijver en dichter Jacques d’Adelswärd-Fersen (1880-1923) op een nieuwe, hopelijk even decadente eigenaar. […]
Aangezien de gemeente Den Haag geen enkele interesse toont voor het veelbesproken woonhuis van Couperus, zal het uiteindelijk wel in particuliere handen komen. Maar het statige pand in de Surinamestraat is niet het enige schrijvershuis dat te koop staat. In Italië, regio Campania, wacht het voormalige onderkomen van de Franse aristocraat, schijver en dichter Jacques d’Adelswärd-Fersen (1880-1923) op een nieuwe, hopelijk even decadente eigenaar. […]
Geerten Meijsing is een schrijver van wie je zou kunnen verwachten dat hij vaker op deze elektronische pagina’s genoemd wordt. In zijn werk toont hij zich immers duidelijk schatplichtig aan de literatuur van het fin de siècle. Dat geldt ook voor De grachtengordel, een sleutelroman over het Nederlandse literaire bedrijf, die is gekruid met een vleugje Couperus, een toefje Willem Paap en een wolkje Joris-Karl Huysmans. […]
Geerten Meijsing is een schrijver van wie je zou kunnen verwachten dat hij vaker op deze elektronische pagina’s genoemd wordt. In zijn werk toont hij zich immers duidelijk schatplichtig aan de literatuur van het fin de siècle. Dat geldt ook voor De grachtengordel, een sleutelroman over het Nederlandse literaire bedrijf, die is gekruid met een vleugje Couperus, een toefje Willem Paap en een wolkje Joris-Karl Huysmans. […]
Trouwe en verfijnde lezers kennen uiteraard de roman De hoornen van den maan. Deze, een fraai staaltje van Nederlandse décadence littéraire, verscheen in 1924. We noemden hem hier al eens. Ik, en velen met mij, nam altijd aan dat de op het titelblad genoemde Jan van Ees, toneelspeler en vriend van Eduard Veterman, de Beardsley-achtige tekeningen maakte. Veterman was immers de schrijver. Een oplettend bericht van de hooggewaardeerde Paul S. corrigeerde deze te gemakkelijke veronderstelling. […]
Trouwe en verfijnde lezers kennen uiteraard de roman De hoornen van den maan. Deze, een fraai staaltje van Nederlandse décadence littéraire, verscheen in 1924. We noemden hem hier al eens. Ik, en velen met mij, nam altijd aan dat de op het titelblad genoemde Jan van Ees, toneelspeler en vriend van Eduard Veterman, de Beardsley-achtige tekeningen maakte. Veterman was immers de schrijver. Een oplettend bericht van de hooggewaardeerde Paul S. corrigeerde deze te gemakkelijke veronderstelling. […]
Op 19 oktober is het honderd jaar geleden dat de meest verfijnde der Europese fin-de-siecle-kunstenaars overleed. Hoewel Carel de Nerée tot Babberich op deze elektronische pagina’s regelmatig wordt herdacht, dienen we hier natuurlijk speciaal bij stil te staan, alleen al omdat niemand anders dat doet. […]
Op 19 oktober is het honderd jaar geleden dat de meest verfijnde der Europese fin-de-siecle-kunstenaars overleed. Hoewel Carel de Nerée tot Babberich op deze elektronische pagina’s regelmatig wordt herdacht, dienen we hier natuurlijk speciaal bij stil te staan, alleen al omdat niemand anders dat doet. […]
Henri Borel was, als je het mij vraagt, een schrijver met vreemde voorkeuren. Zo komen de topoi ‘kleine kinderen’ en ‘prostitutie’ in zijn werk op een nogal opvallende manier aan bod. Wellicht wat kort door de bocht, maar er zit een beetje een luchtje aan. Lodewijk van Deyssel verwoordde dat reeds in zijn bespreking van Borels eerste boek, de destijds immens populaire roman Het Jongetje uit 1899. Van Deyssel sprak van een ‘kwijlenden stijfselstijl’ waar ‘de lezer wee van wordt en onwillekeurig geluiden [door] begint te maken, die de voorbijgangers ontsteld doen stil staan.’ […]
Henri Borel was, als je het mij vraagt, een schrijver met vreemde voorkeuren. Zo komen de topoi ‘kleine kinderen’ en ‘prostitutie’ in zijn werk op een nogal opvallende manier aan bod. Wellicht wat kort door de bocht, maar er zit een beetje een luchtje aan. Lodewijk van Deyssel verwoordde dat reeds in zijn bespreking van Borels eerste boek, de destijds immens populaire roman Het Jongetje uit 1899. Van Deyssel sprak van een ‘kwijlenden stijfselstijl’ waar ‘de lezer wee van wordt en onwillekeurig geluiden [door] begint te maken, die de voorbijgangers ontsteld doen stil staan.’ […]
Was de beroemde Italiaanse ‘muse and patroness of the arts’ Marchesa Luisa Casati (1881-1957) de inspiratiebron en een bekende van de bepaald minder beroemde Nederlandse kunstenaar De Nerée tot Babberich? […]
Was de beroemde Italiaanse ‘muse and patroness of the arts’ Marchesa Luisa Casati (1881-1957) de inspiratiebron en een bekende van de bepaald minder beroemde Nederlandse kunstenaar De Nerée tot Babberich? […]
In 1901 schreef de Nederlandse kunstenaar Carel de Nerée tot Babberich (1880-1909) een opmerkelijke brief naar zijn broer Frans. ‘Brieven zijn lyriek’, vond hij, ‘journalistiek vindt men in de dagbladen’. […]
In 1901 schreef de Nederlandse kunstenaar Carel de Nerée tot Babberich (1880-1909) een opmerkelijke brief naar zijn broer Frans. ‘Brieven zijn lyriek’, vond hij, ‘journalistiek vindt men in de dagbladen’. […]
